Kalbimden Dökülenler

Aylar sonra akşamlarımı evde karşılamanın şaşkınlığı içerisindeyim. Salı akşamı Eylül ayında başladığımız yoga derslerimizin sonuncularını yaptık. Kısa bir ara vermeden evvel son dersleri yaparken o kadar çok hisle birarada kaldım ki. Beni tanıyanlarınızın bileceği üzere her sezon başı, başladığımız sezonun sonunu getirebilmek için dua ederim. Başlamak kolaydır bilirim ama sürdürmektir çaba isteyen onu kalben hissederim işte. 10 aylık bir programı geride bıraktığımız şu anlarda mutluyum ama hüzünlüyüm de aynı zamanda. Uzun bir aradan sonra alarmı kurmadan beden saatimin istediği saatte uyanacağım günlerin, ailece kahvaltı edebileceğim sabahların, denizin, suyun, güneşin, ailemin, kızımın keyfine doya doya varacağım zamanların, hayatıma dokunacak anların, yoldaki paylaşımların ve hayatın benim için planladıklarının heyecanlarındayım. 10 ay evvel çıktığım bu yolculukta deneyimlediklerimi sindirmenin, huzurunu, minnetini hücrelerime akıtabilmenin heveslerindeyim.
Yıllar evvel kendi başıma yol almaya karar verdiğimde bunun kolay olmayabileceğini tahmin ediyordum .Hiçbir gün kolayın ya da monotonluğun parçası olamadım zaten. Bazen sırtımda bazen bagajımda taşıdığım hayatımı, oradan oraya giderken yolda yaşadıklarımı, yolculuğumu kalbime kazıdım her kilometrede. Dile kolay, göze kolay 7500 km yol almışım bu sezon hem de Anadolu yakasının sınırları içerisinde. Yıllar içinde her yogicanın bana hatırlattığı ve benim de şükrettiğim duygu, bu yola kalbimi koyduğum andan beri zorluğu bırakın bir yana yürüdüğüm bu yolun ne kadar keyifli olduğuydu aslında. Herbir kilometreye şükrettim, herbir an bildim ve hissettim ki hepsi beni bana yaklaştırdılar. Kendimi bilme yolculuğumda bana yol oldular. Gözle görülenden öte kalbimde ve ruhumda aldığım yollarsa vazgeçilmezim oldu tüm bu süreçte. Kısa ve anlık durumların değil, ömürlük duyguların peşinde oldum hep. Şükürler olsun ki…
Öyle güzel hikayeler biriktirdim ki, kalbime minnetle yerleştirdim her odacığına, hücrelerime.
Öyle güzel canlar tanıdım ki yolda, ışık oldular her nefeste varlığıma. Şükrettim hayatıma girdikleri ana, yolumuzun kesiştiği dörtyollara, sebep olan diğer yüreklere.
Ve öyle anlar paylaştık ki yogayı pratikten ayrıştırıp yoganın kendi olduğumuz, ne mutlu herbirimize.
Yogicanlarım, sevgili yogicanlarım.
Ailem, kalbimin parçaları, kalbimdeki dualarım, ruhumun bildiği şifacılarım.
Biraz mola vermeye hazırlandığımız şu günlerde geri dönüp baktığımda yaşadıklarımız, yaşattıklarınız için size nasıl teşekkür etsem de kalbimi kelimelere dökebilsem.
Yıllar evvel söylediğim, yinelemekten keyif aldığım, daha nicelerini kalbimde hissettiğim şükürlerimle teşekkür etmek istedim sizlere.
En büyük teşekkür benim yüreğimden sizlere aksın. Yağmur, çamur, kar, kış, soğuk, sıcak, gece, gündüz demeden derslerimde benimle beraber olduğunuz, hiç bitmeyen öğrenciliğimde öğretmenlerim olduğunuz, sizlerin öğretmeni olmanın gururunu bana yaşattığınız, sevginiz, saygınız, yakınlığınız, paylaşımlarınız, samimiyetiniz, içtenliğiniz, gönlünüz, yüreğiniz, bedenleriniz, nefesleriniz, sürprizleriniz, sadece eğitmenliğime değil hayatıma ışık tuttuğunuz ve şenlendirdiğiniz için herbirinize minnettarım. Yüreğim şükür, şükran, mutluluk, keyif ve huzur duygularıyla atıyor. Hepinizi ayrı ayrı sevgiyle kucaklıyorum ve sizleri çok seviyorum.
Yaz aylarımızın huzuru üzerimizde, iyi tatillerimiz olsun. Yeniden kavuşana dek sevgiyle kalın…